Αναγκαία είναι όχι η απαξίωση, αλλά η ανοικοδόμηση του ευρωπαϊκού Νότου, γράφει η γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit. Το άρθρο αναφέρει τα εξής:
«Αν ακούσει κανείς τους Γερμανούς πολιτικούς, οι οποίοι αυτές τις μέρες μιλούν για την Ελλάδα, θα νομίσει ότι ...
όλα είναι μάταια. Όλοι οι κόποι και τα δισεκατομμύρια, όλες οι διαπραγματεύσεις και συζητήσεις – εις μάτην. Στις περιγραφές τους η Ελλάδα εμφανίζεται ως ανίατη περίπτωση και ο ελληνικός λαός ως μη διασωτέος. Η χρεοκοπία φαντάζει αναπότρεπτη. Αν δεν συμβεί τώρα, τότε το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο. Αλλά τότε γιατί οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης διαπραγματεύονταν μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης και αποφάσισαν ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας;
Και μόνη η σκέψη ότι κάτι θα μπορούσε να καταφέρει η Ελλάδα φαίνεται πλέον επιπόλαιη. Αν όμως τα καταφέρει; Αν από την ελληνική ραστώνη, ίσως μετά από 15 χρόνια, ναι μεν δεν προκύψει μια ανθούσα οικονομία, αλλά τουλάχιστον ένα λειτουργικό κράτος; Μια χώρα με μετριοπαθές βιοτικό επίπεδο, βιώσιμο χρέος και διοίκηση σε πορεία βελτίωσης;
Μια επικίνδυνη αντίφαση χαρακτηρίζει την παρούσα πολιτική των λοιπών Ευρωπαίων έναντι της Ελλάδος. Από τη μία, παρατηρείται μια τεράστια προσπάθεια, που έχει οδηγήσει τις χώρες της Ευρωζώνης στα όρια των οικονομικών και πολιτικών δυνατοτήτων τους. Αν το πακέτο βοήθειας αποφασιστεί όπως το διαπραγματεύτηκαν, τότε στα 75 δις. ευρώ, που έχουν ήδη διατεθεί στην Ελλάδα, θα προστεθούν άλλα 165 δις. – ένα τρελό ποσό. Από την άλλη όμως, η μοιρολατρεία έχει εγκατασταθεί και κατατρώγει το μυαλό των διασωστών. Πληρώνουν και αμφιβάλλουν.
Βέβαια, υπάρχουν καλοί λόγοι για τις αμφιβολίες τους, όπως και για την πίεση, που η Γερμανία και άλλες χώρες άσκησαν τις προηγούμενες εβδομάδες στην ελληνική κυβέρνηση. Όπως έχει δείξει η εμπειρία, χωρίς πίεση, λίγα πράγματα κινούνται στην Αθήνα. Είναι αλήθεια όμως επίσης ότι με πιέσεις και αμφιβολίες δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί ένα κράτος. Και τα δισεκατομμύρια, τα οποία θα εμβαστούν και πάλι, δεν θα επενδυθούν καλά, αν δεν συνδυαστούν συγχρόνως με την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει.
Κομμάτι της ελληνικής τραγωδίας αποτελεί και το γεγονός ότι αυτόν τον καιρό βλέπουμε από την Αθήνα μόνο τις εικόνες εκείνων, οι οποίοι με μολότοφ και μάρμαρα στα χέρια παρατείνουν τη δυστυχία της χώρας τους. Φλεγόμενα κτίρια, διαδηλωτές κουκουλοφόρους, αστυνομικούς με εξάρτυση μάχης – μερικές φορές όλα αυτά θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο. Τους άλλους Έλληνες, εκείνους που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και τακτοποιούν και επωμίζονται το βάρος, που συσσώρευσαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους, δεν τους βλέπει κανείς. Ακόμα λιγότερες είναι οι εικόνες εκείνων, που γονατίζουν κάτω από αυτό το βάρος, που δεν έχουν δουλειά, χρήματα για τον γιατρό και στέγη πάνω από το κεφάλι τους.
Δεν τίθεται θέμα. Χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα, για να βοηθηθεί η Ελλάδα. Αλλά τουλάχιστον, όπως περιμένουν την επόμενη δόση βοήθειας, πολλοί Έλληνες περιμένουν και μια κουβέντα αναγνώρισης. Και είναι αρκετοί οι λόγοι: Καμιά άλλη χώρα δεν περιόρισε τόσο δραστικά σε τόσο σύντομο χρόνο το χρέος της όσο η Ελλάδα – με όλα όσα αυτό συνεπάγεται: χαμηλότερους μισθούς, χαμηλότερες συντάξεις, περισσότερους ανέργους. Και οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι καλύτεροι. Χωρίς ελπίδα δεν θα μπορέσουν αν αντέξουν. Από πού θα αντλήσουν ελπίδα όμως, αν οι άλλοι τους ειρωνεύονται;
Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα κράτη με κρίση, για την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία. Το ρήγμα που έχει ανοίξει στην ΕΕ δεν θα μπορέσει να κλείσει με τα πολλά δισεκατομμύρια. Οι εισοδηματικές διαφορές αντέχονται. Όχι όμως και το αίσθημα του να μη σε σέβονται.
Η πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζει η Ελλάδα, συχνά συγκρίθηκε πρόσφατα με την ανοικοδόμηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας μετά το τέλος της DDR. Και εκείνη η ανοικοδόμηση κράτησε πολλά χρόνια και απαίτησε πολλά δισεκατομμύρια. Και στο Σβερίν ή τη Βαϊμάρη ο κόσμος περίμενε για πολύ καιρό ένα δείγμα ή μια κουβέντα αναγνώρισης, και πολλά από όσα πέρασαν θα τα είχαν αντέξει καλύτερα. Ένας μάλιστα που τα θυμάται ακόμα, θα γίνει προσεχώς πρόεδρος της Γερμανίας. Η Αθήνα θα αποτελούσε έναν καλό προορισμό για επίσκεψη του επικρατέστερου υποψήφιου προέδρου της δημοκρατίας Γιόαχιμ Γκάουκ».
Από ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου