Τα συχνά δημοσιεύματα από, υποτίθεται έγκυρα, έντυπα του αγγλοσαξονικού χώρου, όπως η Wall Street Journal, οι New York Times, ο Observer κ.ά., περί στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την «αναπόφευκτη» χρεοκοπία της χώρας και έξοδο από την ...
Ευρωζώνη, προκαλούν έντονο προβληματισμό, ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με καταιγισμό δημοσιευμάτων περί διάλυσης της Ευρωζώνης και κατάρρευσης του ευρώ.
Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχουν τρεις πιθανές εξηγήσεις: είτε τα έντυπα αυτά στηρίζονται σε ανταποκρίσεις αδαών δημοσιογράφων (τοπικών συνεργατών ή απεσταλμένων) είτε βασίζονται όλες σε μια αρχική ανάλυση από κάποια πηγή που ανακυκλώνεται συνεχώς, δημιουργώντας την εντύπωση ότι πρόκειται για ολόκληρη σειρά αναλύσεων και εκτιμήσεων, είτε, τέλος, τα δημοσιεύματα αποτελούν εργαλείο εξυπηρέτησης άλλων συμφερόντων (προσπάθεια στην οποία συμβάλλουν, εκούσια ή ακούσια, και οι οίκοι αξιολόγησης με τις εκτιμήσεις που λειτουργούν ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες).
Διάφοροι οικονομικοί κύκλοι στις ΗΠΑ και τη Βρετανία δυσκολεύονται να κρύψουν την ικανοποίησή τους από τα προβλήματα της Ευρωζώνης. Τίθεται το ερώτημα: ο πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι ειλικρινής όταν λέει ότι επιθυμεί μια γρήγορη λύση στην ευρωπαϊκή οικονομική κρίση διότι αυτό εξυπηρετεί και τα αμερικανικά συμφέροντα;
Νομίζω ότι είναι, αλλά υπάρχουν οικονομικοί κύκλοι και κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ (αλλά και τη Βρετανία) που έχουν υιοθετήσει την κοντόφθαλμη άποψη ότι η αποδυνάμωση, και ενδεχόμενη κατάρρευση, του ευρώ θα έχει θετικές συνέπειες για το δολάριο και τη δοκιμαζόμενη αμερικανική οικονομία.
Αντίθετα, ο Ομπάμα φαίνεται να καταλαβαίνει ότι η Ευρώπη δεν είναι στρατηγικός αντίπαλος, αλλά στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ σε μια εποχή σημαντικών αλλαγών και μετατοπίσεων στους παγκόσμιους συσχετισμούς ισχύος.
Κάτι που δεν φαίνεται να έχουν κατανοήσει πλήρως και ηγέτες σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη έχει παγκόσμιο ρόλο και στρατηγικό βάρος μόνο ως ένωση κρατών (και στο πλαίσιο αυτό θα ήταν επιθυμητή η συμμετοχή της ευρωσκεπτικιστικής και «προβληματικής» Βρετανίας). Ακόμα και οι ισχυρότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μεσαίες δυνάμεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Οσον αφορά την Ελλάδα, το πλήγμα στη διεθνή εικόνα μας είναι δυστυχώς τόσο μεγάλο, που στα μάτια πολλών έχουμε μετατραπεί σε βαλκανικό κρατίδιο των b-movies του Χόλιγουντ, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Αυτή η κατάσταση έχει σοβαρότατες συνέπειες τόσο στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής όσο και στις προσπάθειες προσέλκυσης ξένων επενδύσεων, και είναι απαραίτητη η άμεση επεξεργασία και υλοποίηση μιας στρατηγικής που θα στοχεύει στη σταδιακή βελτίωση της διεθνούς εικόνας της χώρας.
Αναπόφευκτα οι οικονομικοί πόροι που μπορούν να διατεθούν για μια τέτοια προσπάθεια είναι αρκετά περιορισμένοι, αλλά μπορούμε να αξιοποιήσουμε όσους φίλους και συμμάχους μάς έχουν απομείνει εκτός συνόρων (και νομίζω ότι θα υπάρξει ικανοποιητική ανταπόκριση σε μια σοβαρή προσπάθεια) αλλά και τον απόδημο ελληνισμό.
Υπό μία προϋπόθεση: ότι η νέα εικόνα που θα προσπαθήσουμε να προβάλουμε προς τα έξω θα χαρακτηρίζεται από σοβαρότητα και αξιοπιστία. Ας ελπίσουμε ότι ο Αγιος Βασίλης θα φέρει τέτοια δώρα στα εγχώρια κέντρα αποφάσεων.
Του Θάνου Π. Ντόκου // στην Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου