Το πνεύμα της οικογένειας Κιμ και ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι Στάλιν

Ο δεύτερος κύριος από αριστερά δεν φαίνεται να συμμετέχει ενεργά στο θρήνο. Θα έχει προβλήματα!  

Όταν ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι Στάλιν τέλειωνε κάποια από τις ομιλίες του, συνήθως οι σύντροφοι ακροατές του επιδίδονταν σε αυτό που οι ιμπεριαλιστές αποκαλούν standing ovation. Το πρόβλημά τους, εννοείται, δεν ήταν ποιος θα σηκωθεί πρώτος και ποιος θα ...

αρχίσει να χειροκροτεί πρώτος. Το πρόβλημά τους ήταν ποιος πρώτος θα τολμήσει να σταματάει να χτυπάει τα χέρια του από ενθουσιασμό, ποιος θα τολμήσει να ξανακαθήσει ενόσω οι άλλοι συνεχίζουν να επευφημούν τον ομιλητή.

Ο σύντροφος Στάλιν λοιπόν επειδή όχι μόνο δεν ήταν ηλίθιος αλλά είχε και χιούμορ είχε βάλει ένα κουδούνι το οποίο, μόλις χτυπούσε, απήλλασσε τους ακροατές του από την υποχρέωση του χειροκροτήματος. Να δούμε τώρα πώς θα λύσουν το πρόβλημα οι Αρχές της Βόρειας Κορέας με τα κλάματα του πληθυσμού για την απώλεια του «ένδοξου στρατηγού που κατέβηκε από τον Παράδεισο».

Ομως αυτή, όπως και πολλές ακόμη γαργαλιστικές λεπτομέρειες, μόνον την επιφάνεια του ιστορικού απολιθώματος μπορούν να περιγράψουν. 

Και από προχθές δεν έχω πάψει να σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που τα τελευταία χρόνια εμείς οι Ελληνες έχουμε τόσο απομακρυνθεί από το πνεύμα του αδελφού βορειοκορεατικού λαού, και πόσα θα είχαμε να πούμε σήμερα και να διδαχθούμε αν, τυφλωμένοι από την επίπλαστη ευμάρεια, δεν είχαμε εγκαταλείψει τη μελέτη της σκέψης του Κιμ Ιλ Σουνγκ, πατέρα του θανόντος και πάππου του νέου ηγέτη της ωραίας ασιατικής χώρας με το τόσο πλούσιο φολκλόρ. 

Διότι δεν μπορώ να ξεχάσω ότι κάποτε, ένα μέρος της δικής μας προοδευτικής διανόησης είχε ιδρύσει έναν σύλλογο μελέτης της σκέψης του μεγάλου κορεάτη ηγέτη. 

Και πώς να ξεχάσω εκείνους τους χοντρούς τόμους με ανάγλυφη τη μορφή του Κιμ Ιλ Σουνγκ που μας μοίραζαν τότε στους κύκλους της Ανανεωτικής Αριστεράς, ευτυχώς χωρίς κανείς να μπει μετά στον κόπο να μας εξετάσει αν τους διαβάσαμε και τι καταλάβαμε.

Και είναι ακόμη περισσότερο κρίμα διότι έχει πλέον ιστορικά αποδειχθεί πως η Βόρεια Κορέα είναι πρωτοπόρος στην επίλυση των οικονομικών κρίσεων. 

Προκειμένου να υποδουλώνεσαι σε διάφορους δανειστές και να έχεις και προβλήματα ανεργίας, προκειμένου να υφίστασαι τις αναταραχές που προκαλούν αυτού του τύπου οι κρίσεις, είναι καλύτερο να μην έχεις καθόλου οικονομία. 

Αν μάλιστα δεν έχεις οικονομία δεν είσαι υποχρεωμένος και να μετρήσεις αν οι νεκροί από την ασιτία είναι 2 εκατομμύρια ή παραπάνω, όπως ήσαν όσοι θυσιάστηκαν στο πνεύμα της οικογενείας Κιμ στη διάρκεια της δεκαετίας του ενενήντα.

Αν μάλιστα οι δικοί μας είχαν συνεχίσει να μελετούν το πνεύμα του Κιμ Ιλ Σουνγκ θα μπορούσαν να εξηγήσουν στον κ. Βενιζέλο για παράδειγμα τι πρέπει να κάνει ένας ηγέτης για να μην υποκύψει στην κοπιώδη σωματική και πνευματική προσπάθεια που καταβάλλει για τη σωτηρία του λαού του. Και για να παρηγοριόμαστε: όσοι προσάπτουν στην ελληνική πολιτική τάξη την οικογενειοκρατία της, ας σκεφτούν πως κάπου στον κόσμο τούτο υπάρχει και η Βόρεια Κορέα.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου // στα ΝΕΑ