Η ωραία φθορά

«Είναι γνωστό, ήδη από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, ότι τα πανεπιστήμιά μας, που, από τη φύση τους, είναι κοντά στο να αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας μας, βρίσκονται σε αναταραχή». Ας παραβλέψουμε την ανθηρή ελληνική σύνταξη της επιστολής που ...

απηύθυναν οι δύο πρυτάνεις ζητώντας την παρέμβαση του Πρωθυπουργού με τακτικό στόχο την αναβολή των εκλογών για τα συμβούλια διοίκησης των πανεπιστημίων ίνα επιτευχθεί ο απώτατος στρατηγικός στόχος της εθνικής ενότητας και της καταλλαγής των λοιπών παθών που μας κατασπαράσσουν. Ας παραμερίσουμε επίσης και τα γνωστά και χιλιοειπωμένα περί νόμων που εφαρμόζονται, ή δεν εφαρμόζονται, ή εφαρμόζονται κατ’ οικονομίαν όταν εφαρμοστούν για να μην εφαρμοστούν.

Και ας σταθούμε λίγο στο σκεπτικό της παρέμβασης: τα πανεπιστήμιά μας, δηλαδή οι πρυτάνεις τους, απ’ το πολύ να αφουγκράζονται τον παλμό της κοινωνίας μας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο εν λόγω παλμός χτυπάει στον ρυθμό των εκλογών για τα συμβούλια που θα τα διοικούν από τούδε και εις το εξής. Είναι αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι απλά, τόσο απλά που εμείς οι ανειδίκευτοι και αδαείς αδυνατούμε να τα διακρίνουμε. Πόσα μήλα έπρεπε να φάει στο κεφάλι το ανθρώπινο γένος για να βρεθεί ένας Νεύτων και να ανακαλύψει τον νόμο της βαρύτητας;

Διότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν συμπολίτες μας οι οποίοι πιστεύουν ότι σ’ αυτό το τέλος του σωτηρίου έτους 2011, στη χαραυγή του διόλου σωτηρίου 2012, το πρόβλημα των πανεπιστημίων μας είναι ο τρόπος εκλογής των διοικήσεών τους. Θέμα δημοκρατίας, θα μου πεις, αυτής της δημοκρατίας που ξέρει να προπηλακίζει, να απειλεί και να προγράφει. Θέμα παιδείας, θα σου πει ο άλλος. Ελάτε, τώρα. Για ποια παιδεία μιλάμε; Ποιο πανεπιστήμιο έχει καιρό και διάθεση να ασχοληθεί με την παιδεία όταν το ζήτημα είναι οι εκλογές των αρχόντων του;

Μήπως, μια σκέψη κάνω, θα ήταν καλύτερο να συνεχίζουν να λέγονται πρυτάνεις, να απολαμβάνουν όσα τους οφείλει το αξίωμά τους και ο κοινωνικός παλμός που αφουγκράζονται, να τους προσθέσουμε και δυο τρεις τίτλους ακόμη, όπως «ύπατος της επιστήμης», «στρατηγός του πνεύματος», «ναύαρχος των κοινωνικών αγώνων» και να τεθούν σε κανονική και έμμισθη εφεδρεία; Μήπως να κηρυχθούν διατηρητέοι, εν ολίγοις, για να ησυχάσουμε; Κι αν όχι ολόκληρο το οικοδόμημα, τουλάχιστον οι προσόψεις. Θα μας κοστίσει κάτι παραπάνω, και δεν μας περισσεύουν, αλλά ο πολιτισμός χρειάζεται κάποιες θυσίες.

Διότι οι άνθρωποι δίνουν τον αγώνα τον καλό κατά της φθοράς. Οσοι, δε, επιθυμείτε να συμπαρασταθείτε μπορείτε να πάτε στο JK bar restaurant στην πλατεία Κολωνακίου, όπου ο κ. Πελεγρίνης παρουσιάζει το έργο του «Φθορά, φθορά, φθορά». Μικρή πρόγευση στην πρόσκληση:

«Η φθορά… Ωραία… Τι να κάνουμε. Τη νιώθουμε πάνω στο πετσί μας να το λειώνει σιγά σιγά. Υπάρχει όμως και η ζωή. Ναι, υπάρχει και η ζωή. Το κακό είναι ότι υπάρχει όχι για μας, αλλά για να τρέφει τη φθορά μας». Θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ποιητική πραγματεία για τη σχέση εντροπίας και ντροπής, θα πείτε.

Η ωραία φθορά // Του Τάκη Θεοδωρόπουλου // στα ΝΕΑ