Μέσα από αυτόν τον τηλεοπτικό αχταρμά μερικά κομμάτια του Λάκη Λαζόπουλου τα θεωρώ μοναδικά. Ο τύπος είναι πρώτος by far. Οχι όμως και «στρατός αποχής». Ωραία λόγια, να χαϊδεύουν τ΄ αφτιά. Αλλοθι στην κοπάνα και ασυλία στη σχιζοφρένεια όλα αυτά τα εύκολα και άκρως κολακευτικά. Φάλτσο υπέρτατου λαϊκισμού. Δηλαδή τι; Εγώ τέλειος πολίτης και οι άλλοι ατελείς.
Εγώ αθώος και οι άλλοι ένοχοι, ύποπτοι, κολλητάρια της διαπλοκής. Εγώ καλός. Οι άλλοι κακοί.
Επειδή λοιπόν ουδείς πολιτικός και καμία παράταξη δεν είναι σαν εμένα, ρίχνω μούντζα και .................
Εγώ αθώος και οι άλλοι ένοχοι, ύποπτοι, κολλητάρια της διαπλοκής. Εγώ καλός. Οι άλλοι κακοί.
Επειδή λοιπόν ουδείς πολιτικός και καμία παράταξη δεν είναι σαν εμένα, ρίχνω μούντζα και .................
.....................
παριστάνω τον μαχητή. Μα είπαμε, άπαντες ατελείς. Το ίδιο και τα κόμματα της Βουλής. Στοιχειώδες. Γιατί μέχρι τώρα αυτός ο αθώος και μαχητής με την ψήφο του στήριζε τους διαπλεκόμενους και τους απατεώνες της πολιτικής. Αυτός τούς κανάκευε. Με τη διαπλοκή τους και αυτός βολευότανε. Αυτός με τη δική του μικροφοροδιαφυγή πορευότανε. Αυτός ο τάχα μου αντάρτης της αποχής. Και όταν τα πράγματα στα καναβάτσα τον στριμώξανε και όταν έπρεπε να ζυγίσει τις προσωπικές του ευθύνες και επιτέλους να πάρει τα ρίσκα του, είπε ένα «άσε τώρα, μια άλλη φορά». Ασε τα χαϊβάνια να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και εγώ πάω μια βόλτα στα βουνά. Είμαι ο επίγονος του Αρη Βελουχιώτη χωρίς να ρίξω ντουφεκιά. Και έστριψε α λα γαλλικά. Να πέσω χάμω να σούρνομαι από τρελά χαχανητά. Ο κοπανατζής λοιπόν αναγορεύεται σε διαμαρτυρόμενο, μαινόμενο και οπωσδήποτε σκεπτόμενο, ανήσυχο και ανυπάκουο μιας χώρας που μέχρι τώρα τον κουτσοβόλευε με ξένα και απλήρωτα δανεικά. Οπως κουκουλοφόρος και αντάρτης είναι πράγματα ασυμβίβαστα, έτσι και ο λιποτάκτης. Κοπάνα και επανάσταση δύο πράγματα σε στρατόπεδα εχθρικά. Ολη αυτή η ιστορία είναι της μόδας, ρε παιδιά. Μια μόδα που πάει κάπως έτσι. Επειδή με το δίλημμα ο Γιώργος μού έκοψε τη φόρα προς την εύκολη διαμαρτυρία, τι να κάνω κι εγώ, ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου και του χρόνου έχει ο Θεός. Οπως έλεγε και η νόνα μου, ο καιροσκοπισμός και ο εαυτουλισμός είναι της μοδός!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=367976&dt=18/11/2010#ixzz15p7leIne
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=367976&dt=18/11/2010#ixzz15p7leIne
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου