του Γιώργου Παπαχρήστου
Πράγματι, «είμαστε όλοι Ελληνες». Ολοι μηδενός εξαιρουμένου. Ακόμη κι ο Πακιστανός που σέρνει το κλεμμένο από το σούπερ μάρκετ καρότσι πάνω στο οποίο έχει φορτώσει ό,τι βάζει ο νους σου (πού διάολο πάει και τα ...
πουλάει όλα αυτά, και τι παίρνει ως αντίτιμο, δεν έχω καταλάβει), είναι «Ελληνας»!
Κι ο Αφγανός, κι ο Κούρδος, κι ο Σομαλός, και ο κάθε καρυδιάς καρύδι που βρίσκεται εδώ, γιατί ο δουλέμπορος τού έταξε τον παράδεισο, «Ελληνας» είναι κι αυτός. Και υποφέρει. Οπως όλοι.
Δεν ξέρω αν συμμερίζεται τους υπόλοιπους πραγματικούς Ελληνες για ό,τι τούς συμβαίνει ή σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που εγκλωβίστηκε εδώ και δεν τα κατάφερε να φτάσει Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, αλλά η αλήθεια να λέγεται: «είμαστε όλοι Ελληνες». Θες παραδείγματα; Δεν θες, γιατί εδώ τα έχω ένα ένα, και θα βαρεθείς να διαβάζεις.
Άσε που μετά θα θυμώσεις, και δεν το θέλω.
Το παραδάκι να πέφτει...
Αλλά μου φαίνεται αδιανόητο, τρελό τέλος πάντων, να ζούμε ό,τι ζούμε, να μας προσθέτουν καθημερινά ένα πετραδάκι και να γίνεται το βάρος πάνω μας σαν να κάθησε αναπαυτικά στο στέρνο μας ένας ελέφαντας, και να υπάρχουν ας πούμε γιατροί που να συνταγογραφούν από 500 συνταγές τον μήνα ο καθένας!
Γιατί 500 συνταγές τον μήνα μάς κάνουν 6.000 τον χρόνο. Κι επειδή εδώ ζούμε, και όλοι ξέρουμε τι γίνεται, ο τύπος (και πολλοί σαν αυτόν) συνταγογραφώντας 500 συνταγές τον μήνα, είναι φανερό ότι προσδοκάει να πάρει το κατιτίς του από αυτές. Πόσο μπορεί να είναι αυτό το κατιτίς;
Εγώ δεν σου λέω πολύ, να είναι 10 ευρώ. Αρα, μιλάμε για ένα πεντοχίλιαρο τον μήνα αέρα πατέρα – το οποίο φυσικά χρεώνεται το Ταμείο, ο φορολογούμενος, το κράτος. Ελληνας είναι το παλικάρι. Και δεν τον αγγίζει τίποτε απ’ όσα μας συμβαίνουν. Το παραδάκι να πέφτει, και τα υπόλοιπα; Να!
Μας λοιδορεί ο κάθε τυχαίος
Δεν μπορώ να αποτυπώσω τη γνωστή κίνηση στο χαρτί, αλλά δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει. Εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι αν δεν καταλάβουμε πως εκατό καλές συμφωνίες να πετύχει αυτή η κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Ενωση ή η επόμενη, η μεθεπόμενη κ.ο.κ., τίποτε δεν θα γίνει αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς. Να γίνουμε Ελληνες στην πράξη, όχι στα λόγια.
Να σκεφτούμε την πατρίδα, αυτή την έρμη πατρίδα που ο καθένας χωριστά, και όλοι (μα όλοι!!) μαζί την έχουμε διαλύσει, και τι μπορούμε να κάνουμε για να την βελτιώσουμε. Να την κάνουμε καλύτερη, τώρα, μέσα σ’ αυτή τη συμφορά που μας έχει χτυπήσει. Μπορούμε;
Εγώ νομίζω ότι μπορούμε. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα αυτό, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Ώς πότε θα είμαστε οι επαίτες του κόσμου, να μας ειρωνεύεται και να μας λοιδορεί ο κάθε τυχαίος, που όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια (άλλος το έχει πει αυτό, αλλά είπα να το επαναλάβω για να τονώσω το ηθικό σου αναγνώστη μου). Ή μια παραλλαγή του, όταν εμείς είχαμε... χοληστερίνη, εκείνοι βοσκούσαν χόρτα!
Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας
Επίσης στην ελληνική γλώσσα, την πλούσια ελληνική γλώσσα, υπάρχει μια υπέροχη λέξη: η αξιοπρέπεια. Αντιπροσωπεύει κατά τη γνώμη μου ό,τι σημαντικότερο μπορεί να έχει ένας ανθρώπινος χαρακτήρας. Ε, σ’ αυτή την κρίση, μαζί με όλα τ’ άλλα, χάσαμε και την αξιοπρέπειά μας ως λαός. Γίναμε αναξιοπρεπείς.
Περπατάμε με σκυφτό το κεφάλι. Εχουμε γίνει οι καρπαζοεισπράχτορες του πλανήτη. Σαν τον Τζαννετάκο, που δεν υπήρχε ελληνική ταινία που να μην τον καρπάζωνε κάποιος, ακόμη και περαστικός!
Ε, όχι λοιπόν. Δεν μας ταιριάζει κάτι τέτοιο. Και δεν μας αξίζει. Γι’ αυτό διαφωνώ κάθετα μ’ αυτά που κάνουν τα κανάλια που υπερπροβάλλουν τα δήθεν κινήματα αλληλεγγύης.
Γιατί συντηρούν τη μιζέρια, τη δουλικότητα, τον ραγιαδισμό και την προσδοκία ότι εξαιτίας αυτών των κινημάτων «πού θα πάει, θα μας λυπηθούν στο τέλος». Δεν θέλουμε να μας λυπηθεί κανένας. Γιατί αν περιμένεις να σε λυπηθούν, το μόνο που θα πετύχεις είναι να γίνεις περισσότερο δούλος, και έρμαιο στις διαθέσεις τους.
Ο Χριστός δεν μένει πια ανάμεσά μας, έχουν περάσει περί τα 2000 χρόνια από τότε που μας άφησε στη μοίρα μας, και οι χριστιανοί που ορκίζονται στο όνομά του κοιτάζουν δυστυχώς μόνο την πάρτη τους και δεν έχουν χρόνο να λυπηθούν κανέναν. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Εγινα σαφής;
Οι κολλητοί και οι φίλοι
Το ελπίζω. Οπως ελπίζω ότι θα γίνω κατανοητός και για κάτι ακόμη που απευθύνεται απολύτως σε επιλεγμένους αποδέκτες: στην Ηπειρο λέμε συχνά την παροιμία «μην τρίβεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη». Ας την έχουν κατά νου όσοι θεωρούν ότι εδώ που βρισκόμαστε, στη φάση που διέρχεται η χώρα, η κοινωνία, η πολιτική, μπορούν να μετέρχονται μεθόδους της δεκαετίας του ‘80 ή και του ‘90. Μ’ αυτά τα μυαλά δεν πρόκειται να κάνουν καριέρα, και σίγουρα δεν πρόκειται να πετύχουν κανένα στόχο. Οι μικροί στρατοί των κολλητών και των φίλων που ασκούνται στο σπορ της ξεσκονίστρας δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν. Γιατί δεν εμπνέονται από την ιστορία, ακόμη και την πιο πρόσφατη; Υπάρχουν τα παραδείγματα και του Γιώργου και του Καραμανλή, που οδηγήθηκαν στην καταστροφή εξαιτίας τους...
Από ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου