Ο Μάκης Βορίδης εξηγεί το ακροδεξιό του παρελθόν

κυρ Γιώργο, ήμουνα μικρή και τριανταφυλλένια
ακτιβίστρια της Δεξιάς!

του Άρη Αλεξανδρή

Είμαι πάντα υπέρ της ευφάνταστης διεύρυνσης των εννοιών πέρα από το αρχικό, αυστηρό τους νόημα γιατί θεωρώ πως αυτή η διαστολή εξυπηρετεί με σχεδόν θείο τρόπο θέματα πρακτικής γλωσσικής σημασίας αλλά και ...

 ποιητικής αναγκαιότητας. Μερικές φορές όμως, μου φαίνεται πως η πρακτική αυτή ασκείται καταχρηστικά, αγγίζοντας τα όρια της αδιέξοδης αντίφασης ή και της γελοιότητας. Ενδέχεται βέβαια το αδιέξοδο που συνάγω, να είναι μια απλή άμυνα απέναντι στη φρικαλέα θρασύτητα και την απροκάλυπτη ωμότητα ενός λεκτικού σχήματος.

Μια τέτοια σύγχυση με κατέκλυσε μετά την ανάγνωση των δηλώσεων του Μάκη Βορίδη σχετικά με το ταραχώδες παρελθόν του στους κύκλους της ακροδεξιάς. Ο πολιτικός δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τις φωτογραφίες που τον απεικονίζουν να κραδαίνει ένα τσεκούρι ως γενικός γραμματέας της νεολαίας της Ε.Π.ΕΝ (δημιούργημα του Γεωργίου Παπαδόπουλου) σε ένα επεισόδιο της εποχής. Δεν επιχειρεί καν να απαντήσει ικανοποιητικά στο γεγονός της διαγραφής του από τον σύλλογο φοιτητών Νομικής για φασιστική δράση στα μικράτα του. Απαντάει με αφοπλιστική αυτοπεποίθηση πως απλώς ήταν ένας ακτιβιστής της Δεξιάς που έτυχε να συμμετάσχει σε φασαρίες, τις οποίες έφερε η εποχή των φοιτητικών του χρόνων.

Πέρα από το γεγονός πως η απόδοση της φασαρίας σε μια εποχή μου φαίνεται αστεία αποποίηση ευθύνης, δεδομένου πως οι άνθρωποι (και δη οι τεκμηριωμένα ακραίοι) είναι αυτοί που προκαλούν την πολιτική εξαλλοσύνη και όχι οι καιροί, με προβληματίζει ιδιαίτερα η έννοια του Δεξιού ακτιβισμού, που εν προκειμένω είναι σαφέστατα ακροδεξιός- τα τσεκούρια δεν αφήνουν άλλωστε περιθώριο αμφιβολίας. 

Υποτίθεται πως ο ακτιβισμός είναι η ενεργός προσπάθεια για την βελτίωση ή την αποτροπή της χειροτέρευσης μιας κατάστασης υπό το φιλελεύθερο πρίσμα της ανυστερόβουλης ευεργεσίας ενώ ως ακροδεξιό χαρακτηρίζουμε το πνεύμα της δια της βίας συντήρησης και της καταναγκαστικής επιβολής. Πως είναι δυνατό να συνδυαστούν δυο τόσο διακριτές ιδεολογικές τάσεις με τόσο αντίθετο πρακτικό αντίκρισμα η κάθε μια; Αναρωτιέμαι αν ο Μάκης Βορίδης πιστεύει πράγματι πως η δράση της Ε.Π.ΕΝ συνάδει με τον καλώς νοούμενο ακτιβισμό ή απλώς μας ειρωνεύεται κατάμουτρα και εκ του ασφαλούς.

Σα να μην έφτανε η παραπάνω δήλωση, το νέο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας θεώρησε πως δικαιούται να ανάγει τα συνειδησιακά του θέματα στη σφαίρα της πνευματικής ελίτ, λέγοντας πως σε αντίθεση με τους αριστερούς που προβαίνουν καθ’έξη σε δημόσιες αυτοκριτικές (υποθέτω πως εδώ τους κατακεραυνώνει εμμέσως για τον θεατρινισμό τους) ο ίδιος, ως δεξιός, κάνει την αυτοκριτική του στον εαυτό του ή στον εξομολόγο του (ως καλός χριστιανός). 

Το κατά πόσο ένας ακτιβιστής του τσεκουριού που παλινδρομεί μια ζωή μεταξύ διαφορετικών παρατάξεων μπορεί να βασίσει την υπεροχή του στην ειλικρίνεια και το χριστιανικό του ένστικτο, επαφίεται στην κοινή λογική.

Οι εκλογές πλησιάζουν, ο Μάκης Βορίδης είναι δημοφιλής και περιζήτητος και ένας λαός ακόμη αναρωτιέται τι πήγε στραβά.

Άρης Αλεξανδρής // στο LIFO