Tη χρονιά που γεννήθηκα, δολοφονήθηκαν ο Κένεντι και ο Λαμπράκης. Ακολούθησε η επτάχρονη δικτατορία, το “επιστέγασμα” μιας ταραγμένης μετεμφυλιακής πορείας 30 ετών - ενός κατ’ ουσίαν προτεκτοράτου, που προσπαθούσε να λέγεται δημοκρατία.
Το 1974, ήρθε η πολυπόθητη δημοκρατία, με την καθοριστική συμβολή του ιδίου που έκανε κάποτε τις εκλογές βίας και νοθείας. Το ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε - και μαζί με αυτό και η ελευθερία του λόγου. Για να αποχουντοποιηθεί όμως η Ελλάδα, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, σε μερικούς τομείς πάνω κι από δεκατία.
Το 1981, ήμουν φρέσκος φοιτητής στην Πάτρα, όταν ο κόσμος πανηγύριζε στους δρόμους για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Το 1987, άρχισε - με πρωτοβουλία των δημάρχων της αντιπολίτευσης - η περιπέτεια της ελεύθερης ραδιοφωνίας, που ............. .....................
οδήγησε στα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στην (ακόμα χωρίς άδειες) λειτουργία τους. Κομβική έλλειψη για τη λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας, γιατί αυτή η τηλεόραση διαμόρφωσε αισθητική και συνειδήσεις.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν μέχρι τώρα στα χέρια των γονιών μας - και μιας ενδιάμεσης γενιάς, που ονομάστηκε στην αρχή περήφανα (και κατόπιν με σκιές) “γενιά του πολυτεχνείου”. Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’50 (για την ακρίβεια μεταξύ ’50 και ’55) ήταν φοιτητές, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Αν τώρα αισθάνονται την αποτυχία τους, είναι γιατί άφησαν την ιστορία να κυλήσει (όπως πάντα κάνει) με ταχύτατους ρυθμούς, χωρίς να συνειδητοποιήσουν οτι η δημοκρατία, όπως και η ζωή, χτίζεται με κόπο. Ειδικά όταν έχεις μείνει πάρα πολύ πίσω - και η ιστορία της δημοκρατίας σου είναι τόσο αδύναμη και αποσπασματική.
Όμως, οι σημερινοί εξηντάρηδες δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι, γιατί μια γενιά δεν είναι ποτέ μόνη της στο παιχνίδι. Από τους σημερινούς σαραντάρηδες και σαρανταπεντάρηδες, πολύ λίγοι έχουν κινητοποιηθεί, διακριθεί, παλέψει με σοβαρότητα στο δημόσιο βίο. Κι αν δεν είναι λίγοι, δεν είναι αρκετοί. Για να μη μιλήσω, για την επόμενη γενιά, τους τριαντάρηδες, που σύντομα θα κληθούν κι αυτοί να παραλάβουν τα ηνία.
Ας αφήσουμε λοιπόν τη (δίκαιη ή άδικη) κριτική προς τους μεγαλύτερους - κι ας κοιτάξουμε τις δικές μας ευθύνες. Εμείς, που μεγαλώσαμε, στην ουσία, μετά την καταπίεση και την ανελευθερία της χούντας, εμείς που απολαύσαμε την μεταπολιτευτική ανάπτυξη (με το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης από καταβολής νεοελληνικού κράτους) και δεν στερηθήκαμε ούτε τις ελεύθερες σχέσεις με το άλλο φύλο (επιτέλους!), αλλά ούτε και τα υλικά αγαθά του αυτοκίνητου και του (δεύτερου) κινητού, ας σηκώσουμε επιτέλους τα μανίκια. Κι ας έλθουμε στο προσκήνιο, ο καθένας εκεί που μπορεί, στο χώρο του, στη γειτονιά του, στο κοινωνικό του περιβάλλον.
Ας αφήσουμε τις κουβέντες του καφενείου, την ιδιωτεία, τους εύκολους αφορισμούς - κι ας σταματήσουμε, επιτέλους, να παρατηρούμε τη ζωή...
H φωτό είναι από το http://spetses.wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.comTo post συνοδεύεται από το "Imagine", του Βρετανού που άλλαξε την πορεία της σύγχρονης μουσικής, του John Lennon, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα, το 1980 (ακούστε το ολοήμερο αφιέρωμα του kosmos 93,6).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου