Ο κανιβαλισμός των ημερών πολτοποιεί ιδέες, ήθη, .... και ανθρώπους.

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα- και η πολιτική ζωή την κατηφόρα. Κυριολεκτικά! Ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται στο έλεος ενός τέρατος που ο ίδιος κατασκεύασε: της ανομίας. Το εξέθρεψε σε κάθε τομέα του δημόσιου βίου. Το ανέχθηκε στους θεσμούς. Το περιέθαλψε σαν ατομική και συλλογική πρακτική. Και τώρα τον καταπίνει σαν κρεατομηχανή. Το αίσθημα του ζόφου εδραιώνεται στην πολιτική σκηνή και κατακυριεύει τη δημόσια δραστηριότητα. Η πολιτική δράση εκσφενδονίζεται σ΄ έναν Καιάδα που δεν τροφοδοτείται μόνο με σκελετούς από παλιά ντουλάπια. Ο καθένας μπορεί να στήσει οποιονδήποτε πολιτικό στον τοίχο. Απλώς επειδή είναι πολιτικός. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα νομιμοποιεί όποιον επιχειρεί να .....

..... κατασπαράξει ό,τι κινείται στην πολιτική σκηνή. Χρειάζεται θάρρος σαν της Αννας Διαμαντοπούλου για μια δραματική κραυγή διαμαρτυρίας από πολιτικά χείλη.

Ο κανιβαλισμός των ημερών πολτοποιεί ιδέες, ήθη, επιχειρήματα, ιδιότητες, υπολήψεις. Στο τέλος θα πολτοποιήσει και ανθρώπους. Αλλά ανταποκρίνεται στο δημόσιο αίσθημα.

Γι΄ αυτό εξαπλώνεται με καταιγιστικό τρόπο σε κάθε πεδίο διακίνησης πληροφορίας. Εντελώς λανθασμένα πολλοί το χρεώνουν στην ελευθεριότητα- ή την ασυδοσία- ορισμένων περιοχών του Διαδικτύου. Είναι σαν να πιστεύεις ότι για τη βροχή φταίνε οι σταγόνες. Το είδος δεν γεννήθηκε από το κακό «μπλόγκινγκ». Προϋπήρχε και χωρίς αυτό. Η ροζ πολιτική, η παραδημοσιογραφία, οι πρακτικές των υπονόμων, ευδοκίμησαν και σε περιόδους που δεν υπήρχε Ιντερνετ. Γιατί υπήρχε ζήτηση. Αν τελευταία μεγάλωσε η προσφορά, δεν είναι γιατί μεσολαβεί η τεχνολογία. Απλώς αυξήθηκε η ζήτηση. Ιδίως από τμήματα της «μικρομεσαίας τάξης» που είχαν θεοποιήσει όσες πολιτικές δυνάμεις κυβέρνησαν. Τώρα τα ίδια τμήματα υιοθετούν ακόμη και φασίζουσες συμπεριφορές, ορμούν όπου δουν κλειδαρότρυπα και θέλουν «αίμα». Κι αυτό δεν έχει σχέση με την υγιή οργή της κοινωνίας.

Τι ακριβώς σημαίνει το κυνήγι μαγισσών και οι χοροί γύρω από τις φωτιές που θα τις κάψουν; Είναι φαινόμενο μαζικής αυτοκαταστροφής ή κάποιος το στήνει; Υπάρχουν πολιτικοί μηχανισμοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι απλώνουν το σκοινί που θα τους κρεμάσει; Φταίνε τα κόμματα που ενώ έχουν πέσει από την ταράτσα του ουρανοξύστη, σε κάθε όροφο που περνούν ψιθυρίζουν «ώς εδώ καλά πάμε»; Σε κάθε περίπτωση η συγκυρία είναι μελαγχολική. Και περιγράφεται από μια ατάκα του Αρθουρ Κλαρκ: «Η ειρωνεία είναι ότι πρώτη φορά δίνουμε τόση σημασία στο μέλλον, ενώ μπορεί να μην έχουμε μέλλον». 

/ / Του Γιώργου Λακόπουλου / / ΤΑ ΝΕΑ / /