Ως εδώ!

Η χθεσινή δολοφονία του μικρούλη Αφγανού, από τον εκρηκτικό μηχανισμό που εξερράγη έξω από κτίριο της Ελληνικής Εταιρείας Διοίκησης Επιχειρήσεων στην οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια, σαν να είχε προαναγγελθεί.

Όταν νομίζεις ότι κάτι κάνεις βάζοντας βόμβες στο σκοτάδι, πυροβολώντας με καλάσνικοφ αστυνομικούς, ληστεύοντας τράπεζες, τροφοδοτώντας μια ύπουλη βία την οποία βαφτίζεις πολιτική, είναι υπόθεση πιθανοτήτων να υπάρξει νεκρός. Όχι ο νεκρός που, ενδεχομένως, επιδιώκεις, για να έχεις να λές ότι τρομοκράτησες το σύστημα. Άραγε, πόσες πιθανότητες είχε μια βόμβα στα Πατήσια, των χιλιάδων εργαζομένων αλλά και ανέργων, Ελλήνων και ξένων, να σκοτώσει, σύμφωνα με τη ρητορική και τους στόχους τους, έναν «ταξικό αντίπαλο»;

Ήθελα να ΄ξερα, στο εξής, με ποιο...
ηθικό σθένος θα συνεχίσουν να κάνουν κηρύγματα για τον δικαιότερο κόσμο που (υποτίθεται) πρεσβεύουν, για τον «άγριο καπιταλισμό», για την κοινωνία που φέρεται βάναυσα στους ξένους… Πόσο ασήμαντη για τις μεθόδους τους είναι η «παράπλευρη απώλεια» του μικρούλη από το Αφγανιστάν που κομμάτιασε η βόμβα τους; Ποια ρητορική και πώς θα συνεχίσει να διεκδικεί την υποστήριξη των δολοφονικών μεθόδων τους; Αν οι ληστείες είναι «απαλλοτριώσεις» κι αν οι δολοφονίες είναι «εκτελέσεις», αυτό που διέπραξαν χθες τη νύχτα τι είναι;

Θα μου πείτε: Τι τους νοιάζει; Ένα πράγμα νοιάζει αυτά τα φιλάρεσκα, ναρκισσιστικά, κομπλεξικά ανθρωπάκια, τα οποία στο όνομα αριστερών ή αντιεξουσιαστικών κηρυγμάτων, παριστάνουν ότι θέλουν έναν καλύτερο κόσμο (για τον οποίο δεν ρώτησαν κανέναν): η προβολή, η δημοσιότητα. Η βία στην οποία ορκίζονται είναι ο μοναδικός τρόπος να τους προσέξουν. Να γράφουν οι εφημερίδες και τα μπλογκ, να λένε τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις… Αυτή τη φορά μάλιστα τα κατάφεραν. Γίνανε πρώτο θέμα. Χαίρονται γι’ αυτό;

του Ηλία Κανέλλη - protagon