ΟΝΝΕΔ: κλείσιμο ή αλλαγή;

Απο τον προσυνεδριακό διάλογο και όλη την πορεία προς τις εκλογές προβάλουν κρίσιμα ερωτήματα. 

Όσοι αναλώνονται στη λάσπη και στον ανώνυμο πόλεμο μυθοπλασίας στα μπλογκς, όσοι μένουν στο να κολλάνε ταμπέλες, όσοι εύκολα παραχωρούν τη στήριξη τους στον ένα ή στον άλλο, θα πρέπει να σκεφτούν λίγο παραπάνω. 

Οι δύο απο τους τρεις υποψηφίους το είπαν και στην Πάτρα, ο ένας είπε "είναι ώρα ευθύνης" και ο άλλος "πρέπει να ξέρουμε που βρισκόμαστε". 

Προφανώς, αναφερόταν σε ακραίες θέσεις που έχει εκφέρει ο τρίτος υποψήφιος ανά τα προσυνέδρια και ομολογώ και εγώ ότι εκτός τόπου και χρόνου και...
εκτός ΟΝΝΕΔ. 

Ο λαϊκισμός κάνει τη γνωστή ζημιά, μόνο που αυτή η οργάνωση δεν ήταν ποτέ λαϊκίστικη και πολλές φορές το έχουμε πληρώσει. 

Η ΟΝΝΕΔ έκανε πάντα πολιτική του εφικτού, του αυτονόητου που συχνά ήταν και ριζοσπαστικό και πάντα το έκανε με ευθύνη, είτε στα εθνικά ζητήματα, είτε στα θέματα παιδείας. 

Οι ηγεσίες της ήταν σύγχρονες, φιλελεύθερες, κεντροδεξιές. Η ΟΝΝΕΔ, σήμερα, μέσα απο αυτή τη διαδικασία έχει την ευκαιρία να κάνει την αυτοκριτική της και να βρεί την αυτογνωσία της. Τα ερωτήματα είναι σημαντικά: τι εξυπηρετεί σήμερα η ΟΝΝΕΔ; Ποιους εκφράζει και αντιπροσωπεύει; Σε ποιους απευθύνεται; Ποια είναι η δράση, η παραγωγή πολιτικής και οι προτάσεις της;
Είναι αλήθεια ότι σήμερα η ΟΝΝΕΔ είναι απαξιωμένη. 

Η περήφανη ΟΝΝΕΔ είναι πιο πολύ ανάμνηση του χθες ή ελπίδα του αύριο. Η ΟΝΝΕΔ είναι περήφανη για τις ιδεές της, αλλά τι να κάνουν οι ιδέες σε ένα νεκρό σώμα. Η δράση της είναι νωθρή και πολλές φορές ξεπερασμένη. 

Η ενέργεια των μεσαίων στελεχών σπαταλιέται στην κινητοποίηση και τη δικτύωση και των υψηλότερων στην προσωπική ανέλιξη στην κομματική ιεραρχία. Λείπει ο πολιτικός διάλογος, η δημιουργικότητα, η φαντασία, η παραγωγή πολιτικής, η ουσιαστική δράση και παρουσία στην κοινωνία. 

Η συμπεριφορά οπαδών, που είδαμε πολλές φορές στα προσυνέδρια, το αποδεικνύει. Τα όργανα ατονούν ή συγκαλούνται μόνο όταν βολεύει τους ανά την Ελλάδα παράγοντες.  

Η δυναμική της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν μεταφέρεται στην ΟΝΝΕΔ και τη ΝΔ. 

Η νοσηρότητα νικά πολλές φορές τον ενθουσιασμό των μελών που απογοητευμένα απομακρύνονται. 

Είναι αλήθεια ότι η ΟΝΝΕΔ έχει πολλά προβλήματα. Προβλήματα απο την οργανωτική της δομή, αλλά και απο την πολιτική της φυσιογνωμία και δράση. 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει ακόμη και να κλείσει. 

Είναι η πρόταση για κλείσιμο της ΟΝΝΕΔ σωστή; Κατά τη γνώμη μου, και με απόλυτη βεβαιότητα, όχι. 

 Αν το παιδί μας αρρώσταινε, θα το σκοτώναμε, ή θα φροντίζαμε να δούμε πώς θα το γιατρέψουμε; Φυσικά τό δεύτερο. Ειδικά, αν αναλογιστούμε τη δυσκολία  της Νέας Δημοκρατίας να προσελκύσει ψηφοφόρους στις νεαρές ηλικίες και νεαρά στελέχη με αξιόλογα βιογραφικά, όχι επαγγελματίες πολιτικούς και πολιτευτές παλαιάς κοπής. Το δεύτερο, όμως, με την προϋπόθεση ότι στις 18 Απριλίου θα ψηφίσουμε για να αλλάξουμε την ΟΝΝΕΔ. 

Τα προβλήματα δεν έχουν να κάνουν με την ιστορία της οργάνωσης, με την ιδεολογία της, με το ρόλο που μπορεί η νεολαία να παίξει –και έχει παίξει με πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές θέσεις στο παρελθόν- στην παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, στην κοινωνία, στη νεολαία. 

Δεν συνδέονται με την πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης. Δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους. 

Η κατάσταση αυτή συνδέεται με συγκεκριμένες νοοτροπίες και κατεστημένα συμφέροντα που θέλουν την οργάνωση κλειστή, που προκρίνουν «συστήματα κολλητών και εκλεκτών», που επιμένουν σε μια Αθηνοκεντρική οργάνωση που διαθέτει πολλούς και εξυπηρετεί λίγους. 

Το άνοιγμα στη βάση για την εκλογή του Προέδρου της ΟΝΝΕΔ είναι ένα βήμα για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Αρκεί, να μην είναι το μοναδικό. Το ζητούμενο  δεν είναι να καταργηθεί η ΟΝΝΕΔ, ούτε μόνο να εκλεγεί ο πρόεδρος της από την βάση. Πρέπει να γίνει η σύγκρουση με κατεστημένες λογικές και νοοτροπίες, με οργανωμένα συμφέροντα μέσα στην ίδια την οργάνωση. 

Το ζητούμενο είναι η Αλλαγή.
Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται μια ισχυρή, δυναμική, σύγχρονη ΟΝΝΕΔ, που παράγει πολιτική, στελεχιακό δυναμικό, αναπτύσσει δράσεις για τα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα, δρα στις τοπικές κοινωνίες, συνδέεται με την κοινωνία των πολιτών, επικοινωνεί με τους νέους. 

Δεν χρειάζεται νεολαίους που αλληλοσκότωνονται στα συνέδρια ή στα μπλογκς. Δεν χρειάζεται μεταφερόμενους χούλιγκανς, που σαν να είναι στο γήπεδο φωνάζουν υβριστικά συνθήματα. 

Χρειάζεται μια οργάνωση που κάνει πολιτική, μιλάει πολιτικά, προτείνει πολιτικές για τους νέους, είναι ουσιαστική και για αυτό ελκυστική. 

Δεν χρειάζεται ιδές και νοοτροπίες του χθες.
Χρειάζεται μια ΟΝΝΕΔ που κάνει συνεχώς διάλογο για τις θέσεις και το ρόλο της, για την αναδιοργάνωση της, που αναζητά τρόπους ώστε να αναβαθμιστεί ο ρόλος των μελών της και να εξασφαλιστεί ότι η οργάνωση θα λειτουργεί με αρχές και κανόνες. Θα είναι οργάνωση όλων των μελών και όχι των λίγων εκλεκτών. 

Δεν χρειάζεται μια ΟΝΝΕΔ παραγόντων και παρατρεχάμενων. 

Χρειάζεται μια ΟΝΝΕΔ που είναι ανοιχτή σε όλους τους νέους, που μπορεί να συνομιλήσει και να συνεργαστεί μαζί τους για να διεκδικήσουν μαζί, για να δημιουργήσουν μαζί. 

Η περισσότερη δημοκρατία, η περισσότερη διαφάνεια, η περισσότερη συμμετοχικότητα είναι απαραίτητα συστατικά για να δημιουργηθεί αυτή η ΟΝΝΕΔ. 

Η συζήτηση για τη διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου εκεί θα έπρεπε να εστιάζει, και όχι στην παραπολιτική σε κίτρινα φύλλα και στο διαδίκτυο. 

Όσοι ακολουθούν αυτό το δρόμο, όσοι είναι κολλημένοι στο χθες, όσοι προκρίνουν το "αντι" σε οτιδήποτε αντι για το "+" για μια νέα ΟΝΝΕΔ, δυστυχώς δικαιώνουν όσους υποστηρίζουν το κλείσιμο της οργάνωσης. 

Καταδικάζουν την ΟΝΝΕΔ σε παρακμή. 

Η μόνη λύση, όμως, για την ΟΝΝΕΔ είναι η σύγκρουση με το κακό παρελθόν της. 

Είναι η αλλαγή. 

Η αλλαγή που τώρα εξαρτάται απο εμάς, απο τον καθένα απο εμάς στις 18 Απριλίου. Στις 18 Απριλίου ψηφίζουμε για αλλαγή για να είμαστε περήφανοι για την ΟΝΝΕΔ.

Μάνος Στεφάνου - emprosdrama