Για την Ελλάδα, τώρα!

Αρκετά πριν από τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής, προκαθορισμένη ώρα έναρξης της δημόσιας συζήτησης που είχε οργανώσει ο όμιλος ...

«Για την Ελλάδα, τώρα», η αίθουσα της Παλαιάς Βουλής ήταν κατάμεστη: Στους διαδρόμους μεταξύ των διαζωμάτων, αλλά και μπροστά από την πρώτη σειρά των εδράνων ο κόσμος είχε καθίσει στο πάτωμα, ενώ οι δύο είσοδοι της αίθουσας, εκατέρωθεν του προεδρείου, είχαν φράξει από τους ορθίους. 

Ούτε ένας τους δεν έφυγε στις δύο ώρες που διήρκεσε η εκδήλωση, παρά μόνον στο τέλος, όταν δόθηκε ο λόγος στον τ. υπουργό Κωστή Χατζηδάκη για τη δευτερολογία του. 

Αξιοσημείωτο επίσης ότι, έξω από το κτίριο, τουλάχιστον άλλα διακόσια άτομα παρακολουθούσαν τις ομιλίες από τα μεγάφωνα, υπό τα βλέμματα ισχυρής δύναμης αστυνομικών, καθώς οι αναπόφευκτοι αναρχοφασίστες είχαν επιχειρήσει μέσω διαδικτυακών απειλών να εκφοβίσουν οργανωτές και κοινό. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή Μεταρρυθμίσεις και εξορθολογισμός των δομών της πολιτικής και της οικονομίας, αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ και την Ευρώπη. Αυτή ήταν η βάση της προχθεσινής συζήτησης, στην οποία μετείχαν οι καθηγητές Ν. Αλιβιζάτος και Λ. Τσούκαλης, εκ μέρους του ομίλου «Για την Ελλάδα, τώρα!», με προσκεκλημένους τον Κ. Χατζηδάκη, την υπουργό Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη (επ’ εσχάτοις λεγόμενο και «Χέλμουτ Σμιτ της Θεσσαλονίκης», λόγω της προσήλωσής του στο κάπνισμα...), τον μόνο πολιτευόμενο που χειροκροτήθηκε θερμά, όταν την παρουσία του ανήγγειλε ο προεδρεύσας Ν. Αλιβιζάτος.

Για τους αναγνώστες της «Κ», στην οποία αρθρογραφούν τακτικά, τα όσα είπαν στις ομιλίες τους οι δύο καθηγητές δεν ήταν έκπληξη: 

Αν η προσπάθεια εξορθολογισμού αποτύχει, η Ελλάδα κινδυνεύει να κλείσει τον κύκλο των 200 ετών της σύγχρονης Ιστορίας της που ξεκίνησε με τον Ελληνικό Διαφωτισμό και, δυστυχώς, οι λιγοστές περιπτώσεις των πολιτικών, που αποτελούν εξαιρέσεις στον κανόνα του λαϊκισμού, δεν μπορούν να λειτουργήσουν δημιουργικά μέσα στις υπάρχουσες κομματικές δομές - συμπυκνώνω τα λεχθέντα, συνθέτοντας στοιχεία από τις ομιλίες αμφοτέρων. Για όσους όμως τους γνωρίζουν προσωπικώς και εκτιμούν την ηπιότητα των χαρα-

κτήρων τους, το έντονο ύφος των ομιλιών τους και το staccato του ρυθμού της εκφοράς ήταν κάτι πρωτόγνωρο, που απέδιδε την κρισιμότητα του σημείου στο οποίο βρίσκεται η χώρα.

Ο Γιάννης Μπουτάρης (αναμφισβήτητος σταρ της εκδήλωσης) δεν διέψευσε τους φίλους του: Ορθολογιστής και πρακτικός, περιορίστηκε στα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετώπισε όταν παρέλαβε το «βασίλειο του Παπαγεωργόπουλου» και στις λύσεις που έδωσε σε αυτά. Το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού στο τέλος της ομιλίας του έδειξε ότι η μονότονη εκφορά δεν εμπόδισε την ουσία των λόγων του να περάσει στο κοινό.

Κανείς δεν χειροκρότησε τον επόμενο ομιλητή Κ. Χατζηδάκη, ο οποίος έφθασε με μισή ώρα καθυστέρηση - αφού προηγουμένως, κατά πληροφορίες μου, είχε προσπαθήσει να ματαιώσει ευσχήμως την συμμετοχή του. 

Η ομιλία του ήταν ένα νερόβραστο συνονθύλευμα κοινοτοπιών, επαρκώς γαρνιρισμένο με τις επίσημες κομματικές θέσεις. Ξεχώρισε από τους άλλους ομιλητές μόνον κατά το ότι κατάφερε να προσκαλέσει στο κοινό εκδηλώσεις εκνευρισμού και ενόχλησης. «Μπήκαμε στην Ευρώπη χωρίς ευρωπαϊκή λογική», μας είπε και αναρωτήθηκα γιατί δεν φροντίζει τουλάχιστον να έρχεται στην ώρα του! (Θα ήταν μια ένδειξη ότι η γνώση του της ευρωπαϊκής νοοτροπίας δεν περιορίζεται στο ύψος του μισθού των ευρωβουλευτών...) «Χρειάζεται αλήθεια», μας προέτρεψε αργότερα και άκουσα κάποιον δίπλα μου να ψιθυρίζει: «Αν η αλήθεια είναι τόσο ξενέρωτη, άσε καλύτερα...».

Επιφυλακτικό ήταν το κοινό και με την Αννα Διαμαντοπούλου ( η παινεμένη υπουργοπούλα της στήλης...), αλλά θα ήμουν άδικος αν δεν αναγνωρίσω ότι κέρδισε πλήρως τις εντυπώσεις του κοινού με την παρρησία της. Χειροκροτήθηκε σε εννέα σημεία της ομιλίας της, μανιωδώς μάλιστα όταν επανέλαβε παλαιότερη πρόταση της, ότι οι υπουργοί της «κυβέρνησης σωτηρίας» θα έπρεπε να μην μετάσχουν στις επόμενες εκλογές, ώστε να κάνουν τη δουλειά τους απερίσπαστοι από το πολιτικό κόστος. 

Άθελά της κατάφερε καίριο πλήγμα κατά του Κ. Χατζηγάκη (ο οποίος έκτοτε είμαι βέβαιος ότι προσπαθεί να λησμονήσει την Κυριακή 22 Ιανουαρίου...) όταν, εκ παραδρομής, τον είπε «κύριο Θεοδωράκη» και συνέχισε χωρίς να διορθώσει, καθώς δεν είχε συνειδητοποιήσει το λάθος της. 

Το πρόσωπο του Κ. Χατζηδάκη πήρε μια έκφραση συνοφρυωμένης απορίας, τελείως ακίνδυνης όμως, όπως εκείνη που παίρνει το πρόσωπο ενός μωρού όταν του παίρνεις από τα χέρια ένα επικίνδυνο αντικείμενο που ετοιμάζεται να το βάλει στο στόμα του.

Στη συζήτηση που ακολούθησε τις ομιλίες, τη φωτιά άναψε η καίρια παρέμβαση του Στέφανου Μάνου: «Αν τα πιστεύετε αυτά», είπε απευθυνόμενος στον τέως και τη νυν υπουργό, «τότε πρέπει να παραιτηθείτε από τα κόμματά σας, αλλιώς αμφισβητώ την αξιοπιστία σας. Αν μάλιστα πιστεύετε ότι αυτά μπορείτε να τα πετύχετε μέσω των κομμάτων σας, τότε αμφισβητώ την ευθυκρισία σας». 

Το κοινό επιδοκίμασε ενθουσιωδώς. «Τι πετύχατε εσείς φεύγοντας από το κόμμα σας», τον ρώτησε αργότερα η υπουργός. «Κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια», της απάντησε.

Εν τούτοις, οι ίδιοι άνθρωποι που ενθουσιάστηκαν από τον Στ. Μάνο ήταν εκείνοι που μετά το πέρας της εκδήλωσης δήλωναν γοητευμένοι με τις θέσεις της κ. Διαμαντοπούλου. Στο σημείο αυτό, νομίζω, εντοπίζεται και το νόημα της προχθεσινής συζήτησης: Ηταν η εκδήλωση της αγωνίας ενός κόσμου (θέλετε να τον πείτε «μεσαίο χώρο», «σοβαρούς ανθρώπους», «κεντρώους», «κόσμο του ορθολογισμού»; το ίδιο κάνει...) που ασφυκτιά εντός των υπαρχουσών πολιτικών δομών και αγωνιά να εκφρασθεί. 

Δεν είναι τυχαίο ότι, μετά το τέλος, το ερώτημα που ετίθετο επιτακτικά προς τους οργανωτές ήταν: «Ποιο είναι το επόμενο βήμα σας;» Εξέφραζε, ασφαλώς, την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα που θα συμμετάσχει στις εκλογές.

Να ελπίζουμε, λοιπόν, ότι η αγωνία της κοινωνίας που εκφράζεται μέσω της κίνησης «Για την Ελλάδα, τώρα», αλλά και παραπλήσιων προσπαθειών, θα βρει δημιουργική διέξοδο; Δεν έχω άλλη απάντηση, παρά μόνο ένα περιστατικό που έπεσε στην αντίληψη μου καθώς έφευγα. «Τι έγινε εκεί μέσα;», ρώτησε ένας περαστικός κάποιον άλλον, βλέποντας το πλήθος να αποχωρεί και να διαλύεται. «Α, τίποτα. Μιλούσε η Διαμαντοπούλου», του απάντησε. Είθε να μην ήταν όλο αυτό ένα τίποτα που φτιάχτηκε με τα λόγια...

του Στέφανου Κασιμάτη // στην Καθημερινή