Διαγραφές δύο ταχυτήτων

Ηταν δυσανάλογη η ποινή που επέβαλε ο κ. Αντώνης Σαμαράς στον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη σε σχέση με εκείνη που φιλοδώρησε τον κ. Πάνο Καμμένο. 

Ο πρώτος τιμωρήθηκε με αποπομπή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και διαγραφή από το κόμμα και ο δεύτερος μόνο με αποπομπή από την Κ.Ο., ενώ είναι σίγουρη η νέα υποψηφιότητά του με τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. 

Με βάση μόνο την ποινή θα περίμενε κανείς ότι 

το «αμάρτημα» του κ. Χατζηγάκη είναι βαρύτερο από εκείνο του κ. Καμμένου. Και όμως· σύμφωνα με τα νέα ήθη που επικρατούν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο κ. Χατζηγάκης τιμωρήθηκε για κάτι που είπε και ο κ. Καμμένος για κάτι που έκανε. Αυτό δεν είναι απλώς δύο μέτρα και δύο σταθμά, αναδεικνύει αν μη τι άλλο δυσανεξία στην ελευθερία του λόγου, που εκ του Συντάγματος απολαμβάνουν οι βουλευτές.

Φυσικά ο κ. Σαμαράς μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κόμμα που ηγείται. Μπορεί να διαγράφει όποιον θέλει και όπως θέλει· μπορεί ακόμη και να μετατρέψει την κραταιά Νέα Δημοκρατία σε Πολιτική Ανοιξη, όπως διαπίστωσε μετά τη διαγραφή του ο κ. Χατζηγάκης. Από τη στιγμή που οι κομματικοί σχηματισμοί δεν έχουν κανόνες εσωτερικής δημοκρατίας, ο αρχηγός τους μπορεί να εξαντλεί την αυστηρότητά του σε κάποιους που διαπιστώνουν (ορθώς ή λανθασμένα, δεν έχει σημασία) ότι «υπάρχουν ακροδεξιά σταγονίδια στη Νέα Δημοκρατία» και να χαϊδεύει εκείνους που αντιτίθενται σε μια βασική του επιλογή, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο τον κ. Σαμαρά ήταν αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας.

Εκ των πραγμάτων όμως τίθεται ένα ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε ελαφρά τη καρδία. Οταν χαϊδεύει ανθρώπους που έργω αντιτίθενται σ’ αυτό που ο ίδιος θεωρεί σωτηρία της χώρας -δηλαδή τη σύσταση της κυβέρνησης Παπαδήμου- και τιμωρεί με την εσχάτη των κομματικών ποινών κάποιον που έκανε μια «λάθος» εκτίμηση (ας θεωρήσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι οι διαπιστώσεις του κ. Χατζηγάκη ήταν λάθος), τι προτεραιότητες θα βάλει ως πρωθυπουργός; Να σημειώσουμε ότι οι αποφάσεις ενός πρωθυπουργού δεν αφορούν το μέλλον του κ. Χατζηγάκη ή του κ. Καμμένου, αφορούν το μέλλον όλων μας. Δείγμα γραφής είναι και η ταλαιπωρία που υφίσταται ολόκληρη η χώρα με την άρνηση της τυπικής υπογραφής του για πράγματα με τα οποία συμφωνεί.

Ο κ. Παπανδρέου έκανε κι αυτός λάθος στις προτεραιότητες με την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Είτε το έκανε για να ισχυροποιηθεί ο ίδιος πολιτικά είτε για να εκτονώσει τις λαϊκίστικες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας, πλήρωσε τις λάθος προτεραιότητες με την παραίτησή του από το πρωθυπουργικό αξίωμα. Ο Τύπος, τα κανάλια, ακόμη και οι ίδιοι οι βουλευτές του ξεσηκώθηκαν γι’ αυτήν τη λάθος επιλογή και έθεσαν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό προ των ευθυνών του για την ηθελημένη ή αφελή υπονόμευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Δυστυχώς η υπονόμευση της ευρωπαϊκής πορείας από τον κ. Σαμαρά με την ανόητη άρνηση της υπογραφής για πράγματα που δήλωσε ότι συμφωνεί δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια «ευαισθησία», όπως στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου. Και αυτό είναι κάτι που περνάει στο «ντούκου».

Διαγραφές δύο ταχυτήτων / / Tου Πασχου Μανδραβέλη / / στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ