«Το ευρώ σε αγώνα επιβίωσης»

«Το ευρώ σε αγώνα επιβίωσης», είναι ο τίτλος ανάλυσης της οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt για το μεγάλο δίλημμα της ευρωζώνης:

Θα μετατραπεί σε ένωση μεταφοράς κεφαλαίων ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη;

«Οι 27 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων στην τελευταία σύνοδο κορυφής αποχαιρέτησαν το 2010 με μια υπόσχεση: ‘Θα πράξουμε τα πάντα για να ....................

.......................

διασφαλίσουμε τη σταθερότητα της ευρωζώνης’. Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειάζεται μόνον πολιτική βούληση, αλλά και συνεπής εφαρμογή. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να διασφαλίσουν τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος και όπως εκτιμούν οικονομικοί αναλυτές και το 2011 οι διεθνείς επενδυτές θα αγοράσουν με μεγάλη προσοχή ελληνικά, ισπανικά, πορτογαλικά και ιρλανδικά ομόλογα, ενώ δεν αποκλείονται καθόλου νέες κερδοσκοπικές επιθέσεις στους αδύναμους αυτούς κρίκους της ευρωζώνης.» Και η εφημερίδα απαριθμεί επτά παράγοντες που ενδέχεται να αποσταθεροποιήσουν το ευρώ το 2011, ‘επτά ρίσκα’, όπως γράφει:

«Πρώτο ρίσκο συνιστούν τα προγράμματα περικοπών. Πολλά εξαρτώνται από την αντοχή των κυβερνήσεων στην Αθήνα, τη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη και το Δουβλίνο ώστε όχι μόνον να εφαρμοστούν τα προγράμματα αυτά, αλλά να γίνουν και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. 

Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι η πολιτική βούληση είναι το ίδιο ισχυρή σε όλες τις παραπάνω κυβερνήσεις. 

Δεύτερο ρίσκο για την ευρωζώνη συνιστούν οι τράπεζες. Η ΕΕ δεν κατόρθωσε να εξυγιάνει επαρκώς το τραπεζικό της σύστημα. Ενδέχεται να φανούν το 2011 οι σοβαρές ελλείψεις του και μέσω του δεύτερου ευρωπαϊκού τεστ για τις τράπεζες. Κατά το δεύτερο τεστ υπάρχει περίπτωση η Γερμανία να χρειαστεί να τροφοδοτήσει με ρευστό τις κρατιδιακές και δημοτικές τράπεζες. 

Το τρίτο ρίσκο του ευρώ τα χρέη. Εδώ θα φανεί πόσο βαθιά είναι η κρίση. Οι οικονομολόγοι ασκούν κριτική στην ΕΕ γιατί δεν χτυπά το κακό στη ρίζα του. Φαίνεται ότι τα δισεκατομμύρια της ευρωβοήθειας δεν επαρκούν. Ενδέχεται ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, αλλά και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, να χρειαστούν μερική αναδιάρθρωση του χρέους.

Η πολιτική ηγεσία της ΕΕ οφείλει να αναπτύξει σχέδιο αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. 

Το τέταρτο ρίσκο είναι η πορεία του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ. Κατά πόσον δηλαδή θα καταφέρει να πιέσει τις χώρες που έχουν ενταχθεί σε αυτόν να προχωρήσουν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. 

Πέμπτο ρίσκο για την ευρωζώνη είναι η διολίσθηση της ΕΕ σε μια νέα ύφεση, διότι τα προγράμματα περικοπών θέτουν σε άμεσο κίνδυνο τις εθνικές οικονομίες των υπερχρεωμένων χωρών. Η Ελλάδα π.χ. χρειάζεται ‘έξωθεν βοήθεια για να αποδώσουν οι επώδυνες μεταρρυθμίσεις και να μην αποσταθεροποιηθεί’, προειδοποιεί ο οικονομολόγος Γιοχάνες Μπέκερ από το Πανεπιστήμιο του Μίνστερ. Η ΕΕ φαίνεται ότι θα διαθέσει τα διάφορα κονδύλια από τα διαρθρωτικά ταμεία στις υπερχρεωμένες χώρες χωρίς συγχρηματοδότηση. 

Έκτο ρίσκο συνιστά για το ευρώ η ίδια η δομή της ευρωζώνης. Φαίνεται όμως στο μεταξύ, ότι οι πολιτικοί ηγέτες και η κ. Μέρκελ αντελήφθησαν την αναγκαιότητα μιας οικονομικής διακυβέρνησης. Και έβδομο ρίσκο, είναι αυτό που ουδείς τολμά να διατυπώσει: η διάλυση της ευρωζώνης.»