Περίεργα Χριστούγεννα τα φετινά. Επηρεασμένη από το γιορτινό όμως συνάμα βαρύ και δύστροπο κλίμα έκανα ένα μυστήριο συνειρμό. Αφορμή, το παραδοσιακό τέτοιες μέρες φλας μπακ στα παιδικά χρόνια.
Οι γονείς μου έκαναν για καιρό επίπονες προσπάθειες να πείσουν εμένα και τα αδέρφια μου ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει. Όσο μαγευτικό και αν ακουγόταν αυτό στα παιδικά μου αυτιά, από ένα δυσεξήγητο ένστικτο διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου. Μα καλά.
Πώς προλαβαίνει σε μια νύχτα και γυρνάει όλο τον κόσμο; Πώς γίνεται να πετάνε στον αέρα οι τάρανδοι και το έλκηθρο; Πού χωράνε όλα αυτά τα δώρα; Και πού βρίσκει τόσα λεφτά ο Αη Βασίλης; Ήταν τέτοια η αγωνία τους όμως να με πείσουν, για να ζήσω κι εγώ όπως όλα τα ......................
.............................παιδιά τη μαγεία του χριστουγεννιάτικου παραμυθιού, που κάθε χρόνο σκάρωναν κάτι για να με βεβαιώσουν ότι ο καλοσυνάτος αυτός παππούλης με τη μακριά γενειάδα υπάρχει στα αλήθεια.
Το γιορτινό παραμύθιΤι έκαναν λοιπόν; Τα πρώτα χρόνια ανέλαβε η μητέρα μου. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έπαιρνε τα δώρα, έβγαινε από την πίσω πόρτα του σπιτιού, χτυπούσε το κουδούνι της κύριας εισόδου, τα άφηνε και τρέχοντας ξαναέμπαινε στο σπίτι από εκεί που βγήκε. Εκθαμβοι εμείς ανοίγοντας την πόρτα, τι να δούμε; Να σου τα δώρα του Αγιου Βασίλη! Και όλως περιέργως ήταν αυτά που είχαμε ευχηθεί! Για ένα δυο χρόνια το κόλπο έπιανε κι εμείς προς χαρά όλων των μεγάλων ζούσαμε το γιορτινό παραμύθι.
Μια χρονιά και αφού πρόσεξα κάποιες ύποπτες κινήσεις άρχισα να υποψιάζομαι τη μητέρα μου. Εκείνη το κατάλαβε κι έτσι ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά ο παππούς. Το κουδούνι ξαναχτύπησε και για ακόμη μια φορά έτρεξα στην πόρτα χωρίς όμως αυτή τη φορά να χάνω από τα μάτια μου την «ύποπτη». Και ω του θαύματος, για ακόμη μια φορά στο κατώφλι περίμεναν τα δώρα! Ετσι πέρασαν ακόμη ένα - δυο χρόνια. Στο μεταξύ μεγάλωνα και ωρίμαζα. Αφήστε που στο σχολείο είχαν ήδη αρχίσει οι πρώτοι ψίθυροι ότι Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει.
Κι έτσι έφτασε ακόμη μια παραμονή Πρωτοχρονιάς που πλέον όλοι γύρω μου έμοιαζαν ύποπτοι. Η μητέρα μου όμως -σκληρό καρύδι- δεν το έβαλε κάτω. Πίστευε ότι είχαμε ακόμη καιρό μπροστά μας για να γίνουμε ρεαλιστές. Συζήτησε το πρόβλημα με τη γειτόνισσα κι εκείνη προθυμοποιήθηκε να αναλάβει. Την παρότρυνε μάλιστα να κουκουλωθεί με ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο έτσι ώστε ανοίγοντας εμείς την πόρτα να δούμε κάτι κόκκινο να χάνεται μέσα στη νύχτα. Κι έτσι έγινε.
Η κυρία Εφη -που σήμερα διαβάζει μαζί με τον παππού αυτό το άρθρο από ψηλά- εκτέλεσε το σχέδιο κατά γράμμα. Οπως όλα τα σχέδια όμως, έτσι κι αυτό είχε ένα κενό. Το κουδούνι χτύπησε, τα δώρα ως διά μαγείας εμφανίστηκαν και στο βάθος μια κόκκινη φιγούρα φάνηκε να τρέχει μες στο σκοτάδι. Χωρίς να το σκεφτώ δευτερόλεπτο, άρχισα να τρέχω ξυπόλυτη μέσα στον κήπο. Και ο ένοχος δεν άργησε να συλληφθεί. Το σχέδιο αποκαλύφθηκε και η συνωμοσία ξεσκεπάστηκε. Αυτή η Πρωτοχρονιά κατέληξε σε μια τραγωδία.
Οσο και αν το υποψιαζόμουν, στην πραγματικότητα το παραμύθι μού άρεσε και κάτω από το κόκκινο τραπεζομάντιλο ευχόμουν να αντικρίσω τη γλυκιά φιγούρα του γενναιόδωρου γέροντα από την Καισαρεία και όχι την ευτραφή γειτόνισσα. Ο νέος χρόνος με βρήκε να κλαίω γοερά…
Το σοκ της αποκάλυψηςΓιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Τον Νοέμβριο του 2009 έχω την αίσθηση ότι οι Ελληνες ζήσαμε ένα αντίστοιχο σοκ. Μαζί με το ύψος του ελλείμματος και του χρέους ανακαλύψαμε με επώδυνο τρόπο ότι Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Οι κυβερνήσεις που επί πολλά χρόνια μοίραζαν απλόχερα δώρα και υποσχέσεις δεν υπάρχουν πια. Οι πολιτικοί μας αρέσκονταν κατά παράδοση να δημιουργούν «πιστούς», ικανοποιώντας επιθυμίες, προωθώντας ευχές. Διορίζοντας, δίνοντας επιδόματα και άλλα προνόμια. Δεν έκαναν δώρα σε όλους. Οπως και ο Αγιος Βασίλης άλλωστε δεν πήγαινε σε όλα τα παιδιά. Υπόσχονταν όμως ότι μια μέρα θα μας φτιάξουν τη ζωή που ονειρευόμαστε. «Λεφτά υπάρχουν», «επανίδρυση του κράτους» κ. λπ. Κι εμείς περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι... Και όταν κάτι υποψιαζόμασταν ότι πήγαινε στραβά κάποιος άλλος αναλάμβανε να μας πείσει ότι όλα είναι καλά και ο Αγιος Βασίλης υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι το παραμύθι ήταν γλυκό, όπως επίσης και τα δώρα. Ομως αυτά τελείωσαν. Και τελείωσαν μια μέρα έτσι απλά, όπως εγώ ξεσκέπασα εκείνη τη νύχτα την κυρία Εφη.
Την επόμενη φορά που οι Ελληνες θα κληθούμε να επιλέξουμε κυβέρνηση δεν θα περιμένουμε κανένα καλοσυνάτο χουβαρντά Αγιο Βασίλη. Γιατί μεγαλώσαμε απότομα, ωριμάσαμε κάτω από τη βία των εξελίξεων και συνειδητοποιήσαμε ότι οι υποσχέσεις ήταν κούφιες και τα δώρα με… δανεικά. Αν ο Αγιος Βασίλης πρέπει να ξαναγεννηθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή θα πρέπει στον σάκο του να κουβαλάει ευθύνη, θάρρος και αλήθειες. Μόνο που αυτά είναι πιο βαριά από τα δώρα που έκανε μέχρι σήμερα. Θα μπορέσει να τα σηκώσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου