H ωρολογιακή βόμβα του λαϊκισμού

του Γιάννη Λούλη

Όλο αυτό το διάστημα όλοι επικεντρωθήκαμε στο μεγάλο πρόβλημα του τόπου, που ήταν (και παραμένει) το οικονομικό. Υποτιμήσαμε τις πολιτικές παθογένειες που όχι μόνο οδήγησαν στο πρόβλημα αυτό, αλλά το τελευταίο διάστημα απειλούν την σημαντική προσπάθεια οικονομικής σταθεροποίησης που επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση.

Καθώς λοιπόν μπαίνουμε στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, η χώρα απειλείται από την... προοπτική πολιτικής αποσταθεροποίησης. Αν τα spreads για μακρύ διάστημα είχαν εκτιναχθεί διότι η χώρα καλυπτόταν από ένα πέπλο οικονομικής ανασφάλειας, σήμερα απλώνεται ένα πέπλο πολιτικής ανασφάλειας. Καθώς μια αντικειμενικά μικρής σημασίας εκλογική μάχη, που δεν κρίνει απολύτως τίποτα, έχει μεταβληθεί σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο εκκρεμές για την χώρα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το κόμμα που σήμερα κυβερνά έκανε λάθη στα πρώτα βήματα του, διότι είχε αυτοεγκλωβισθεί σε υποσχέσεις που είχε δώσει προεκλογικά. Υποσχέσεις περιττές (όπως και εκείνες της ΝΔ το 2004), καθώς ούτως ή άλλως θα κέρδιζε τις εκλογές. Έτσι άργησε να αντιδράσει στις πιέσεις των αγορών όταν αποκαλύφθηκε η έκταση του ελλείμματος. Από την άλλη πλευρά όμως έδρασε ορθά και με διαφάνεια έναντι των εταίρων μας. Συνομολόγησε το μνημόνιο στήριξης, προϋπόθεση του οποίου ήταν ακριβώς η από μέρους της χώρας ειλικρίνεια. Το μνημόνιο διέσωσε την Ελλάδα από την χρεοκοπία. Αν χρεοκοπούσαμε οι συνέπειες θα ήσαν ασύλληπτες. Ειδικά αν οδηγούμασταν εκτός του Ευρώ. Μετά την διάσωση της χώρας, η κυβέρνηση με ένα μείγμα τόλμης και παλινωδιών, εφαρμόζει ένα σωστό και κατ’ ανάγκην σκληρό πρόγραμμα.

Όμως μέσα στο κομματικό σύστημα ελλόχευε μια ωρολογιακή βόμβα: Ο λαϊκισμός. Η βόμβα αυτή απειλεί το οικονομικό πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας. Απειλεί όμως και την πολιτική σταθερότητα. Οι λαϊκιστές όλων των χρωμάτων άρχισαν να κραυγάζουν «όχι» στο μνημόνιο, χωρίς βεβαίως να έχουν εναλλακτική πρόταση για το πώς θα σωθεί η χώρα. Το ΚΚΕ είναι παγιδευμένο στην ουτοπία της καταστροφής του καπιταλισμού. Η ανανεωτική αριστερά (πέραν του συνετού και σοβαρού Φώτη Κουβέλη και της ομάδας του) έχει καταφύγει σε έναν ακραίο λαϊκισμό με «δάσκαλο» τον Αλαβάνο και «μαθητή» τον Τσίπρα. Αυτά θα τα απορροφούσε το πολιτικό και κομματικό σύστημα αν δεν προσχωρούσε στον ακραίο λαϊκισμό (μετά την δεξιά στροφή της) η ΝΔ του Σαμαρά.

Ο Σαμαράς είπε “όχι” στην εμπλοκή του ΔΝΤ αν και δεν είχαμε άλλη επιλογή. Μετά είπε “όχι” στο μνημόνιο. Στη ΔΕΘ ισχυρίσθηκε ότι έπρεπε περίπου να εκβιάσουμε τους δανειστές μας, απειλώντας τους ότι θα χρεοκοπήσουμε, ώστε να δεχθούν τους “όρους” μας! Διατείνεται ότι σε ένα χρόνο θα μηδενίσει το έλλειμμα. Μαζί με την δογματική και λαϊκιστική Αριστερά μετέτρεψε τις εκλογές της Τ.Α. σε σταυροφορία κατά του μνημονίου. Συνειδητός στόχος του είναι η πολιτική αποσταθεροποίηση, (Αν και φοβούμενος τώρα τις πρόωρες εκλογές, έγινε ξαφνικά μειλίχιος!)

Στην Ιρλανδία, που είναι σε λίγο καλύτερη θέση από εμάς, τα δυο κόμματα εξουσίας συμπλέουν στην υπευθυνότητα. Το ίδιο ισχύει στην Πορτογαλία. Σε καμία από τις χώρες αυτές, με σοβαρές δυσκολίες, αλλά όχι στο χείλος της αβύσσου όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχει μια τόσο ανεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση όπως η ΝΔ. Συμπλέοντας με την δογματική και λαϊκιστική Αριστερά, η ΝΔ έχει ως στόχο μετά τις εκλογές της Τ.Α., να “απονομιμοποιήσει” το μνημόνιο. Και ότι ήθελε προκύψει.

Δυστυχώς ο Πρωθυπουργός διολίσθησε στο ατόπημα της απειλής των πρόωρων εκλογών. Η στάση του πάντως αποτελεί πταίσμα μπροστά σε αυτά που έχουν προηγηθεί από τους λαϊκιστές. Όμως το εάν φταίνε περισσότερο οι λαϊκιστές από την κυβέρνηση, έχει μικρή σημασία. Τώρα η ουσία είναι μια: Μια οικονομία λαβωμένη δεν αντέχει τις πρόωρες εκλογές. Γι’ αυτό η κυβερνητική παράταξη οφείλει να απασφαλίσει την ωρολογιακή βόμβα του λαϊκισμού, προσφέροντας το μόνο αξιόπιστο αντίβαρο: Την σταθερότητα που είναι ζωτική για τον τόπο.