Παρατηρώ την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας ενώπιον των περιφεριακών εκλογών και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν πρόκειται περί αστείου ή κούφιων λόγων. Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιεί ως σημαία στον «αγώνα» της, την άρνηση του μνημονίου, και καλεί τους πολίτες να συσπειρωθούν και να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση, και να την τιμωρήσουν που «πρόδωσε» τον Ελληνικό λαό με την ψήφηση του μνημονίου.
Το μεγάλο πάθος δε της ηγεσίας της ΝΔ, προσπαθεί να δηλωθεί με κάθε τρόπο και μέσο ενημέρωσης στον Ελληνικό λαό, για τις μαύρες μέρες που θα ακολουθήσουν αν υποστηρίξει το κυβερνών κόμμα. Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως γίνεται να χρησιμοποιεί αυτήν την πολιτική και να καταφεύγει σε τόσο λαϊκιστικές θέσεις. Αυτό γιατί απο την στιγμή που ο .........
......... οικονομικός σύμβουλος (Θ. Βάρδας) του προέδρου του κόμματος, Αντώνη Σαμαρά, είχε δηλώσει στον ραδιοφωνικό σταθμό του δήμου Αθηναίων την πρώτη Σεπτεμβρίου ότι αν το μνημόνιο χρειαζόταν 180 ψήφους για να περάσει από τη βουλή, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θα το ψήφιζαν! Ενδιαφέρον έχει επίσης ότι η ΝΔ έχει δεχτεί τα λεφτά του μνημονίου (γιατί δεν υπήρχε εναλλακτική όπως υποστήριζαν), αλλά αντικρούει την πηγή τους, τον μηχανισμό στήριξης. Για να καταφέρουμε να κατανοήσουμε αυτές τις αντιφατικές κινήσεις της ηγεσίας της ΝΔ θα πρέπει να δούμε τα πράγματα πιο αναλυτικά.
Η Ντόρα Μπακογιάννη, αντίπαλος του Αντώνη Σαμαρά στις εσωκομματικές εκλογές ψήφησε υπέρ του μνημονίου, γιατί δήλωσε, όπως είχαν κάνει άλλωστε και στενοί συνεργάτες του κ. Σαμαρά, αλλά και βουλευτές του κόμματός του, ότι ήταν η μόνη λύση, αν και οι υπόλοιποι δεν έπραξαν αναλόγως όσο αφορά την ψήφιση του μνημονίου. Η ψήφος αυτή στάθηκε ως αφορμή για την απομάκρυνσή της από το κόμμα, που μέχρι τότε ήταν βασικό στέλεχος, και για την έναρξη ενός άτυπου πολέμου μεταξύ της νέας ηγεσίας και εκείνης. Από το γεγονός ότι οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θα στήριζαν το μνημόνιο αν χρειαζόταν 180 ψήφους στη βουλή και την απομάκρυνση της κυρίας Μπακογιάννη που το στήριξε, το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι πρόκειται για τρανταχτή περίπτωση υποκρισίας και αφορμής για εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα («πογκρόμ») σε βάρος στελεχών του κόμματος τα οποία μάλλον φοβάται η ηγεσία...
Από αυτό και μόνο το γεγονός φαίνεται ανάγλυφα πόσο κούφια είναι τα λόγια μιας ηγεσίας η οποία κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και προσπαθεί να αποσπάσει ψήφους με λαϊκιστικές τακτικές του προηγούμενου (ή μάλλον του προ-προηγούμενου) αιώνα. Ψυχολογικό ενδιαφέρον έχει επίσης η στρατηγική «ελπίδας» του κ. Σαμαρά που υπόσχεται να βρει λύσεις «τολμηρές, πρωτότυπες και καταλυτικές» (όπως δήλωνε με πάθος από τα Αμπελάκια της Λάρισσας). Το αστείο, αλλά και συγχρόνως τραγικό της περίπτωσης αυτής είναι ότι δεν έχουμε ακούσει καθόλου με ποιό τρόπο στοχεύει να το πετύχει αυτό ο κ. Σαμαράς, καθώς δεν έχει παραθέσει κανένα στοιχείο της στρατηγικής του, αυτή της «ελπίδας» που απηύθυνε με πάθος και πυγμή στο λαό. Μάλλον θα πρόκειται για κάποια μυστική συνταγή εξυγίανσης της οικονομίας που θα την επεξεργάζεται εδώ και καιρό, και που παρόλο ότι την έκρυβε καλά πίσω από κενές γενικολογίες, τη βρήκε και την αντέγραψε το ΠΑΣΟΚ (αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, περικοπές στο δημόσιο και εξόφληση οφειλών δημοσίου)...
Τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει ο κ. Σαμαράς; Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε με σιγουριά είναι ότι ο πρωταρχικός του στόχος είναι να σταματήσει να νοιώθει ανασφάλεια στο κόμμα του με αποτέλεσμα να απομακρύνει όσους αντιπάλους του έχουν ισχυρά χαρτιά, δηλαδή την κ. Μπακογιάννη. Αυτές οι στρατηγικές όμως είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικές. Άλλα παραδείγματα τέτοιων εσωκομματικών τακτικών που μου έρχονται στο μυαλό είναι η σκοτεινή παρακαταθήκη της Σοβιετικής Ένωσης, κυρίως στα χρόνια του Στάλιν…
Τελικά κύριε Σαμαρά είστε ένας ατρόμητος άνθρωπος από ατσάλι, που προσπαθεί να επιβάλλει και να αυξήσει τη δύναμη του στο κόμμα, έστω και εις βάρος του κόμματος που μικραίνει και χάνει την ταυτότητά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου