Στο καλό λεξικό του Μπαμπινιώτη, η λέξη μπάχαλο ορίζεται ως «κατάσταση μεγάλης σύγχυσης, ανακατωσούρα».
Στην καθημερινότητά μας το χρησιμοπούμε, χαριτωμένα, για να υποδηλώσουμε την ...
απουσία συντονισμού, την έλλειψη οργάνωσης, μερικές φορές και την οχλαγωγία.
Μας θυμίζει σχολική τάξη στη λήξη του σχολικού έτους, ή το πολύ την εφηβική επαναστικότητα μιας αθώας τάχα σχολικής κατάληψης, σαν κι αυτές που απετέλεσαν εφαλτήριο για πολιτικές σταδιοδρομίες.
Σε καμιά περίπτωση όμως την καταστροφή και επ'ουδενί την εγκληματική, τυφλή βία. Είναι έτσι παράδοξο που χρησιμοποιείται, το ίδιο χαριτωμένα και σε συγκεκριμένους χώρους είναι ή αλήθεια, ένα εξυπνακίστικο παράγωγό της - οι «μπάχαλοι» - για να υποδηλώσει αυτούς που παραδίδουν την πόλη στην τρομοκρατία.
Ή μήπως δεν είναι; Οι λέξεις έχουν πάντα την σημασία τους. Είτε κατεβάζουν τζαμαρίες, είτε σπάνε και εκσφενδονίζουν μάρμαρα, είτε πυρπολούν περιουσίες, είτε δολοφονούν εν ψυχρώ, πρόκειται για κοινούς εγκληματίες.
΄Οσοι τους αποκαλούν «μπάχαλους», επικαλούνται στην ουσία το ιδεολογικό ελαφρυντικό μιας δήθεν αθώας επαναστατικότητας, για να τους απενοχοποιήσουν. Και ακόμα χειρότερα, όταν στην περίπτωση όπου τα εγκλήματα ξεπερνούν ακόμα και αυτά τα χαλαρά όρια της ιδεολογικής ανοχής, είναι έτοιμοι ν'ανακαλύψουν συνωμοσίες προκειμένου να τ'αποδώσουν στους πραγματικούς «μπάχαλους».
Γιατί οι λέξεις έχουν την σημασία τους. Σε μία χώρα που αποκαλούσε τους δολοφόνους, «εκτελεστές», έπρεπε να το είχαμε μάθει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου